تویی که از صدای من،شراب کهنه میسازی

بیا خوبم که میدانم،در این بازی نمی بازی

نیازو تو خودم کشتم،که هرگز تا نشه پشتم

زدم بر چهره ام سیلی که هرگز وا نشه مشتم

من آن خنجر به پهلویم،که دردم را نمی گویم

به زیر ضربه های غم،نیافتد خم به ابرویم

مرا اینگونه گر خواهی دست را آشیانم کن

من آن نشکستنی هستم بیا و امتحانم کن

غرور،ای ناجی حرمت تو با من پابه پایی کن 

به هنگام سقوط من،تو در من خود نمایی کن  

من آن خورشیدزر پوشم،که با ظلمت نمی جوشم

به جز آغوش دریا ها،نمی گیرم در آغوشم

من آن دیوان پر بارم،که در خود واژه ها دارم

درون دشت اندیشه،به غیر از گل نمی کارم

من آن ابر بهارانم،که از خاشاک بی زارم

به جز برچهره گلها،نمی گریم نمی بارم

 دوستت دارم حتی اگر از چشمان خیسم بخندی و بی خیال این باشی که دلم

 شکسته است...                                                  

 دوستت دارم حتی اگر دلت سنگ باشد ، حتی اگر هیچ احساسی بر من نداشته

 باشی با اینکه میدانم در دلت یک دنیا محبت است ..

و احساست ،مثل آب پاک و زلال است...

با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی 

و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند

و...و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی  

به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد

وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید

رویای انتظارم...

کاش قلب وسعت می گرفت شمع با پروانه الفت می گرفت 

کاش توی جاده های زندگی خنده هم از گریه سبقت می گرفت

* گل آفتابگردان را گفتند: چراشبها سرت را پايين مي اندازي؟

گفت : ستاره چشمک ميزند،

نميخواهم به خورشيد خيانت کنم.........  .

به سلامتي همه اونايي که مثل گل آفتابگردان هستند

که با دوستان باهم هستیم...

وقتی از یار و زندگیشان صحبت می کنند...

وقتی در پشت تلفن قربان صدقه هم میروند..

وقتی نگران هم می شوند...

آنوقت هست که فریاد تمام وجودم را میگرید..

دوست دارم با تمام وجودم فریاد بزنم...

بگویم...

ای فرشته ی من کجایی؟؟          

بیا که دلم بد جوری هوا تو کرده...

بیا که بد جوری تو این دنیا ی به این بزرگی تنها ماند ه ام...

بیا که به غیر تو کسی نیست ...

حرف دلم را بشنود..

بیا که به همه فریاد بزنم آشکارا...

من هم فرشته ای دارم...

امروز یه حس غریبی پیدا کرده ام..

احساس میکنم که یه قدم از من فاصله پیدا کرده ای...

خدایا من طاقت این امتحان بزرگ را ندارم..

نمیدونم انتظارم کی به پایان خواهد رسید ...                    

نمیدونم همان کسی هستی که در آرزویش بودم یا نه؟؟

نمیدانم چگونه بهت نزدیک شوم..

نمیدونم چگونه وجودم را برات بیان کنم..

از خدا می خواهم که لحظه ای به من هم فکر کنی..   

شاید فراموشم کرده ای اما من چگونه می تونم فراموشت کنم..

درحالی که هیچ چیزی ازت برام اشکار نیست...

در حالی که هرازان سوال تو ذهنم مرا دیوانه کرده..

فقط صبر میکنم چرا خدا با صابران است..

صبر میکنم تا شاید روزی از دیدنم خاطراتم را به یاد بیاوری...

بیاد بیاوری و بدونی که در انتظارت چه ها که نکشیدم...

نمیدونم در کجای این جهان قرار گرفته ام فقط اینو میدونم که در انتظار دیدنت نشسته ام...

نشسته ام تا شاید روزی برگردی ..

حس واقعی مرا نسبت به خودت درک کنی..

خدایا خودت بهتر از هر کس میدونی که چه آرزوهایی تو دلم براش دارم...

به اندازه ي تمام غروبها می گیرد

چشمهایم را فراموش می کنم

اما دریغ که گریه ي دستانم نیز مرا به تو نمی رساند

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس

مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست

و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد

و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست

از دل هر کوه کوره راهی می گذرد

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد  

و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد

از چهار فصل دست کم یکی که بهار است من هنــوز تو را دارم...

در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم...

دشوار بود مردن و روی تو ندیدن...

بگذار بدلخواه تو دشوار بمیرم...

بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ...

در وحشت و انوده شب تار بمیرم...

بگذار که چون شمع کنم پیکر خود آب....

دربستر اشک افتم و ناچار بمیرم...

میمیرم از این درد که جان دگرم نیست...

تا از غم عشق تو دگر بار بمیرم...

تا بوده ام ای یار وفادار تو هستم...

بگذار بدانگونه وفادار بمیرم....

شاید یه کسی به محض دیدن تو دستش یخ می زنه...

و تپش قلبش مرتب بیشتر میشه!!!                     

مطمئن باش یه کسی شب ها به خاطر تو توی دریای اشک می خوابه!!!

 ولی تو اون رو نمی شناسی....

 تا اسیر غصه ی فردا نبود

کاش بودی تا برای قلب من

زندگی این گونه بی معنا نبود    

کاش بودی تا لبان سرد من

بی خبر از موج و از دریا نبود

انگار حلقه ی گمشده ی هستی که از دستم افتاده باشی در تاریکی ظلمانی...

انگار یه حسی هستی که وجود داری اما خارج از حواسم...

بودنت برام همچون چشم بندی هستی که...

با هر دست دراز کردنم از مسیر دستانم فرار می کنی...

انگار در مقابلم هزاران دری باشد...

اما وجودت فقط در پشت یه در حس شود..

راستش شبیه بازی قایم باشگ دوران کودکی هایم هست...

اعتراف میکنم:

      بازیگر خوبی نیستم.                      

پس بیا....

بیا تا بودنت را باور کنم!!!

یک نفر نیست بپرسداز من

که تو پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشدهات کیست؟صدفی در دریاست؟

نوری از روزنه ی فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل نا پیداست...

حس میکنم بهت نزدیک تر می شود..

نمی دانم چرا با یاد تو ضربان قلبم تند تند میشود...

نمی دانم چگونه حسم را برایت بیان کنم...

کاش جرعه ای از احساسم را می فهمیدی..

آنوقت دل من نیز بی تاب دیدارت نمیشد..

کاش روزی فرا رسد تا در مقابل چشمانم بایستی...

آنوقت تمام احساسم را برایت بگویم..

کاش ... کاش...

نمیشه که بی خبر از من در دیار غربت تنهایی به سر کنی!!!

کبوتر آرزویم را با خبر کردم تا خبری ازت برایم بیاورد...

فقط دوست دارم احساسم را برایت بیان کنم...

فقط دوست دارم بدانی که چقدر برایم مهم هستی!!!

برام مهم نیست که بدونی احساسم را...

چرا که با این احساس خوبم!!!

دوست دارم دوستت داشته باشم هر چند برات مهم نباشد...

که چهر گشادی!!

اما باز من نبودم...

تاببینمت!!!

نمیدونی چقدر افسوس خوردم.

کاش بودم فقط یک نگاه... یک نگاهی که این دل بی تابم را آرام می کرد.

تو چه می دانی که در دلم چه آشوبی به راه انداخته ای؟؟

کاش می تونستم راه رسیدن به تو از کدامین مسیر است؟؟

کاش میتونستم به سویت پرواز کنم.یا به سویم پرواز کنی!!!

به هر حال باز حس تو تو دلم جاری شده....

پس منتظرم باش !!

که در مسیر تو به حرکت افتاده ام...

خودبه خود غصه را به دل آدم میریزه!!!

وقتی خوب نگاه میکنی....

وقتی می بینی چقدر راه تا آرزو هات داری!!!

دوست داری زود زود بگذر هر چند از عمرت باشه!!

اما آیا واقعا دلمون رازی هست یا نه؟؟

کاش می تونستیم بین خود و آرزو هایمان پلی بزنیم.

تا زودتر به خواسته هایمان دست می یافتیم.