اما خیلی ها میگن فردا و فرداها روزهای خوبی برایت خواهد بود

اما من به فردا اعتقاد ندارم،با این حال فردا رو تو ذهنم تجسم می کنم و ترسیم

فردا راهی خواهد بود که از بین درختان به سوی خورشید، و من گام به گام حرکت خواهم کرد

هرچند دلم نمیخواهد قدمی بردارم اما قانون طبیعت مرا مجبور خواهد کرد

و دوباره نمیدانم شاید در فرداهایم چیزی بدست آوردم که ارزشش این همه تقلا و آزردگی ها رو خواهد داشت

نمیدانم،نمیدانم اما میروم بذار سرنوشت هرچه دلش خواست برایم آن شود

در تمام سکوتم...

ای دلواپسی های همیشه

و درد های رنگی...

که یکی یکی می افتید در خاطرات زندگی

و روی سطوح نا مسطح شعرهایم

و با قطرات بغض هایم

عشق بازی می کنید

ودر پشت تمام پرده های خاطراتم

 تندیسی به بزرگی یک آه را..

قد علم کردید

در تمام خاطرات زندگی ام

پی نوشت: دفتر خاطرات دلتنگی ها بر خلاف میل رقم خورد و من بعد تمام خطوط اش با سکوتی معنادار نوشته خواهد شد

یا فردایی نخواهد بود که زنده بودن را به رخش بکشم؟

شاید ذهنم خسته تر از اونی بود که خواستم بنویسمش

که فردا شاید در راه باشد...

و ممکن هست برای یه عده ای برسد و برای عده ای بشود انتظار

بخاطر یادگاری هایی که کسی سواد خواندنش را ندارد

و بر دیوار این خونه زیاد نوشته ام

هر روز که میگذره آدم یه حس عجیبی پیدا میکنه نمیدانم شاید راهی رو پیش رو میبینه که  بی پایانه...

راهی که تا افق بی پایان...

البته این تصورات خیلی خسته کننده هستش  چرا که هیچ نتیجه و حاصلی از تلاش که نمی بینی فقط در درون خودت غرق رویا میشی

و تصوری بهتر از این نمی توانی تو ذهنت از دنیا تجسم کنی

به هر حال همیشه تو هر کاری یه خلا حس میکنی که با هیچ چیزی نمی توانی پرش کنی

گاهی از نرسیدن به پایان دلهره داری و گاهی این نرسیدنت ها برایت عادت می شود و همیشه در انتظار این رسیدن یه لذت خاصی هم داره

و گاهی خودت را میخواهی از همه ی محتویات ذهنت سوا کنی خودت رو بزنی به بیخیالی و فارغ از هر دلهره و فکر و خیالی...

اما در این میان هم می بینی که حس ات یواشکی سر میکشد به بیخیالی هایت آرام ارام ذهنت درگیر می شود.. یهو میبینی که تو رویای حس ات غرق شده ای و همه چیز تو را درگیر کرده .... بیخیال در خلوتی ذهنم هم با این حس نمی گذارد نوشته هایم مسیری دیگری غیر از این حست یرود

خیلی وقته دیگه به خلوتی هایم سر نزده بودم اما الان که دید می زنم غصه ام میگیره، راستش به این حس پاک و بی آلایش حیفم میاد.نمیدانم چرا نشد اونی که میخواستم.نمیخوام قصه قسمت را بگم اما همیشه یه خورده گله و شکوه دارم از اونی که بالا نشسته .گاهی خیلی ناراحت میشم و غصه خور روزگار اما وقتی به این فکر میکنم که هر سال تکراریست و ما هم در حسرت بهار،فک میکنیم سالی که میاد بهترین بهار است اما می بینیم که بهار بعدی حسنش زیادتر از بهاری بود که گذشت.میخوام بگم که هر کار خدا یه حکمتی داره امیدوارم به این حکمتش هرچه زودتر پی ببرم

 ای خدا...

ای خدای مهربان

میدونی دوباره به التماس و زاری افتادم میدونی که تنها امیدم تویی ،پس نا امید نیستم چرا که کرم و ببخش تو همیشه شامل حالم همیشه بوده،خدای مهربانم اینبار هم ازم دریغ نکن این لطف و مهربانی هایت را

خدا دلم تنگه

تنگه برای یه انتظار

تنگه برای یه خستگی

بیا با دست های پر مهرت دستم را بگیر و مرا از این تاریکی رهایی ده

هر روز که میگذشت بیشتر دلتنگش میشدم

اونقدر محبت براش تو سینه داشتم که باورش براش غیر ممکن بود

نمیدونم شاید من همونی نباشم که او منتظر باشه

اما...

پس من چه؟؟؟

احساس من چه؟

خیلی بی انصافیه بی تفاوت از کنار احساس کسی رد شوی

من هنوز هستم باز محبتی تو سینه دارم که غیر قابل توصیفه

برام مهم نیست که او چه حسی دارد.

اما اینو میدونم که من حق اینو دارم که دوستش داشته باشم

هر چند او بی تفاوت هست نسبت به احساس من

خواستم حسم را برات روش حک کنم